W 1867 r. na terenie zaboru austriackiego powstało we Lwowie pierwsze gniazdo Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Celem organizacji było promowanie kultury i sprawności fizycznej oraz budowanie świadomości narodowej. W 1892 r. utworzono gniazdo „Sokoła” w Wieliczce, które oprócz statutowej działalności gimnastycznej organizowało uroczystości o charakterze patriotycznym, a także imprezy kulturalno-rozrywkowe. Również w Bieżanowie przed wojną powstał zastęp (drużyna) liczący ok. 30 członków, podległy organizacyjnie „Sokołowi” w Wieliczce pod kierownictwem Kaspra Wcisły, który m.in. kierował zbiórkami, ćwiczeniami polowymi, musztrą, prowadził wykłady z terenoznawstwa czy strzelectwa. Ostatnie dwa lata przed wybuchem wojny były okresem wytężonej pracy organizacyjnej oraz szkoleniowo-wojskowej prowadzonej przez członków „Sokoła” systematycznie przekształcającego się w organizację o charakterze paramilitarnym. W 1912 r. Związek Polskich Gimnastycznych Towarzystw Sokolich w Austrii podjął decyzję o utworzeniu w poszczególnych gniazdach Stałych Drużyn Sokolich (Polowych Drużyn Sokolich). Oddział taki powstał również w Wieliczce, a zgodnie z rozkazem mobilizacyjnym z 25 sierpnia 1914 r. wielicki „Sokół” wysłał do formujących się w Krakowie Legionów Polskich Oddział Stałych Drużyn Sokolich liczący 64 ludzi, w skład którego wchodzili również mieszkańcy Bieżanowa.
Członkowie Stałej Drużyny Sokolej z Wieliczki podczas ćwiczeń w strzelaniu, autor nieznany (Władysław Gargul?), 1913–1914 Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka, Zbiory specjalne, sygn. 374